8 خرداد

8 خرداد...

ساعت ۲ بامدادافکارم منسجم نیستحالت تهوع روحی دارم. دچار انواع حس های بدم.قطعاً همیشه متهم منم. قطعاً بزرگترین اشتباهم مربوط به اون لحظه ای بود که بعد از یه جر و بحث اساسی با خدا، تسلیم شدم و گفتم باشه. به خاطر تو، فقط تو، به دنیا می رم. به اون جهنم لزج.سرم اینقدر سنگین بود که نمی تونستم به صفحه ی گوشی نگاه کنم. قلبم اما سنگین تر. رفته بود ته چاه ِ وجود. حس بی ارزشی. کوچیکی. نامرئی بودن. فقط یه وسیله بودن. و سرفه. کاش قلبم توی معده ام بود. با چند تا سرفه می افتاد بیرون. از شرش راحت می شدم....[...]درخت ها با سرعت از جلو چشمام می گذرن. حالت تهوع. حرف ها آدمها با سرعت توی سرم می چرخه. خیلی راهه تا برسیم. درد.مثل بره ای که دیگه به بریده شدن سرش تن داده، این بار ساکت و آروم پاهام رو جمع کردم تو شکمم و بی حرکت به شیشه زل زدم.از سکوتم همیشه می ترسه. چون سکوت برای من بار سنگینیه که حس میکنم باید پرش کنم. همیشه و برای همه.با چرت و پرت. با حرکت. با انرژی. انرژی سنگین و پر پیچ و خمِ من.- درخت هارو دوست داری؟- بذار توی حال خودم باشم.- صورتم می شه سیلاب. - چرا من اینجوری ام؟- شوکه می شه از دیدن صورتم.- نه تو مقصری نه هیچ کس دیگه....جهان بر پایه ی درده.بعضی آدمها قسمت بزرگی از روحشون پاره شده و گم شدهکمتر از چیزی هستن که باید باشنحضور کجاست؟سایه ام، سنگین و بدقوارهکش می آد توی انحنای بد فُرمِ بودنم. همون نقطه که هرگز نور خورشید بهش نمی رسه. همون نقطه که سردترین قسمت وجودمه./گاهی وقت ها فکر می کنمآدمها مثل پرنده انگاهی میان رو شاخه وجودت می شیننتا هستن باید لذت برد از بودنشونو خواهند رفتدیر یا زود…اما من چی ام؟ که لایه لایه دوست دارم دور خودم رو پر کنمو با همه ی وجود از همه ی جهان و همه ی آ 8 خرداد...